مدال های قلابی، بلای جان ورزش می شوند!

البته بی گمان، چنین اساسنامه و برنامه مدونی در سازمان تربیت بدنی هست و
تیم های ملی برای اعزام به تورنمنت های گوناگون، علاوه بر آن معیارها، باید
از کانال شورای برون مرزی سازمان تربیت بدنی هم گذر کنند، ولی گویا، برخی
رودربایستی ها، اجازه نمی دهد در این گونه موارد، اصل قانون رعایت شود.

متأسفانه،
برخی فدراسیون ها برای آنکه نمی توانند در مسابقات رسمی آسیایی ـ جهانی و
قهرمانی آسیا و جهان، انتظارات را ـ در ازای بودجه ای که می گیرند و وعده و
وعیدهایی که می دهند ـ برآورده کنند، از هر راهی برای انحراف افکار عمومی و
سازمان تربیت بدنی بهره می گیرند و این گونه است که می بینیم در سال، به
بهانه های گوناگون، مجوز حضور در یک سری تورنمنت های بدون اعتبار و سطح
پایین را می گیرند و با حضور همه جانبه در آنها، برای خود مدال و مقامی دست
و پا می کنند و همان را با آب و تاب تحویل جامعه و افکار عمومی می دهند که
مثلا ما در فلان مسابقات قهرمان جهان شدیم!

در این گیر و دار و با
توجه به اینکه مدیریت کلان ورزش، خیلی وارد ریز قضایا نمی شود و البته از
بابت شنیدن چنین اخبار مثبتی نیز استقبال می کند، گاه باور می کنند که این
مدال ها و عناوین واقعی هستند و از این راه، آسیب های جبران ناپذیری به
ورزش کشور وارد می سازد.

اما اکنون برای شفاف تر شدن موضوع، می
پرسیم، چرا این گونه فدراسیون ها برای حضور در چنین تورنمنت هایی، از همراه
بردن حتی یک خبرنگار خودداری می کنند؟!

اینجاست که سازمان تربیت
بدنی و کمیته ملی المپیک، باید با چشمانی بازتر چنین قضایایی را پیگیری
کنند و برای هر کدام از این اعزام ها، دست کم یک خبرنگار خبره همان رشته را
بفرستند تا واقعیات را به گوش مردم برساند، چرا که سال هاست با چنین اخبار
اغوا کننده ای روبه رو هستیم و می بینیم و می شنویم که تیم ملی فلان رشته،
قهرمان جهان شد و با آب و تاب هم آن را از برخی مجراهای خاص و حتی رسانه
ملی به آگاهی مردم می رسانند، ولی هیچ گاه نشده یک گروه کارشناسی پس از
چنین اخباری، دنبال جدول مسابقات و تعداد تیم های شرکت کننده و کیفیت کار
آنها برود!

هرچند خوشبختانه افکار عمومی ما و مردم، خیلی خوب این
موارد را تجزیه و تحلیل می کنند و تفاوت مدال واقعی با مدال قلابی را از هم
تمیز می دهند؛ برای نمونه، فلان ورزشکار که همواره در تورنمنت های
گوناگون، عنوان قهرمانی جهان را به دست می آورد و از هیچ تورنمنتی نیز نمی
گذرد، چرا در بازی های آسیایی گوانگجو در میان شش نفر اول هم جایی نداشت و
یا فلان رشته که ادعا می کرد در تورنمنتی معتبر و جهانی قهرمان جهان شده،
بلافاصله در مسابقات جهانی واقعی این رشته ورزشکارانش در همان دور اول و
دوم حذف شدند؟!

نمی خواهیم اشاره ای به رشته هایی خاص داشته باشیم،
ولی یقینا سازمان تربیت بدنی و کارشناسان کاربلد و خبره آن، خوب می دانند
چه می گوییم و مردم هم البته به خوبی متوجه منظور ما می شوند.

حال
آنکه اگر درجه بندی و رتبه بندی و نحوه اعزام و حضور تیم ها در تورنمنت ها
مشخص شود، نیز ورزشکار ما ناچار است، پیشرفت کند و هم مدیران اینگونه
فدراسیون ها نمی توانند خودشان را گول بزنند و آن گاه است که دو راه بیشتر
ندارند:

یا واقعا دنبال حرکت روبه جلو خواهند رفت و یا آن که ناخودآگاه از چرخه مدیریت درست در فدراسیون ها بیرون خواهند شد.

باید
تفاوتی بین مدال و مقام و کاری که فدراسیون هایی چون تکواندو، بسکتبال،
والیبال، ووشو، کشتی، کبدی و.... با فدراسیون هایی که بودجه های این مملکت
را دستمایه تداوم مدیریت خود بر فدراسیون هایی قرار می دهند که جای پیشرفت
دارند، باشد؛ اما با این مدیریت های نادرست، اجازه پیشرفت را از آنها گرفته
اند.

این بار هم خیلی ریز قضایا را نگفتیم، ولی برای هر کدام از
فدراسیون هایی که در چنین اوضاع و احوالی هستند، مدرک و دلیل مشخصی داریم
که در واکنش بعدی سیستم ورزش و فدراسیون هایی که مد نظر ما هستند، به آنها
خواهیم پرداخت.