مشایی و آزادی؛ طنز روزگار ما

امیرهادی انواری در وبلاگش نوشت:

كوتاه عرض میكنم، این روزها وقتی
داد و بیداد و جیغ كشیدن سایت های زنجیره ای مشایی را در دفاع از "آزادی
بیان” و "امنیت شغلی روزنامه نگاران” می شنوم، خنده م میگیرد. (اینجا و اینجا و اینجاها: یك دو سه )نمیدانم، شاید تخطئه ام كنید، اما میدانید یاد چه می افتم؟

یاد
سال ۱۳۸۷، تابستان ۱۳۸۷، روزهایی كه ۵ خبرنگار هر چند روز یكبار باید
اواره میدان ارك و دادگاه می شدند و مقابل میز بازپرس می نشتند و پاسخ
میدادند، كه چرا نوشتید گوشه كلاه "جناب آقای مشایی كج است” من یكی از آن
خبرنگار ها بودم.

در روزنامه كارگزاران كار میكردم و گذرم به دادگاه
نیافتاده بود، به خاطر یك مطلب در حوزه میراث فرهنگی، توسط سازمانی كه این
روزها رئیسش حامی ازادی بیان شده است، متهم به هر چیزی شده بودم جز نوشته
ام.

یادتان هست جناب آقای مشایی؟ برای اینكه ما را بترسانید، در جوابیه اتهام زده بودید كه بر خلاف نظر رهبری انقلاب كار كردیم؟(اینجا)

خاطر شریفتان هست به خاطر فقط یك نوشته، چند بار مرا بردید پای میز بازپرس نشاندید؟(اینجا)

خاطرتان هست برایم دادگاه راه انداختید و…(اینجا) آن وقت ها كه برخی رسانه ها با اشتیاق خبر دادگاهی شدن ما را به خاطر شكایت شما كار میكردند "اقتدار گرا” نبودند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

آن
روزها "آزادی بیان”، "امنیت شغلی خبرنگاران” و.. مهم نبود؟ تازه من كه
سیاسی نبودم… من فقط شمرده بودم چند نفر را عزل كردید و چند نفر را نصب.. .
من و آن دختران را، دختران خبرنگار را، یادتان هست چقدر اوردید و بردیدشان
پای میز محاكمه؟

حالا رنگ عوض فرمودید، شعار اصلاح طلب و … میدهید، از انحصار گرایان و اقتدار گرایان شكایت می كنید!

آقای مشایی، چه خوابی برای خبرنگاران اصلاح طلب دیدی؟

آقای
مشایی، من در چشمان شما نشانه ای از صداقت نمی بینم. ۶ سال دولت این همه
از ما شكایت كرد، كجا تشریف داشتید؟ آقای احمدی نژاد در مرداد ۸۷ خبر داد
كه سازمان های دولتی شكایتشان را از خبرنگاران پس می گیرند، ولی دادگاه ما
در اواخر سال ۸۷ برگزار شد… آن وقت ها كجا بودید؟

ای چهره زلال و
شفاف، تو كجا بودی وقتی من دلهره داشتم كه اتهام تشویش اذهان عمومی به من
زدند، كجا بودی وقتی به جرم نقل كردن مطالب بولتن داخلی سازمان خود شما، به
نشر اكاذیب متهم شده بودم؟

كجا تشریف داشتید...

سخت آمده احضار دو نفر از نویسندگانتان؟

اصلاح طلب شدید، حالا؟

امروز اصلاح طلب شدید كه زیر پایتان آب افتاده؟

باورم نمیشود شما كاره ای نبودید، یك تجربه شخصی خودم دارم. شاكی من، مدعی العموم نبود، شخص شما بودید و سازمان تحت امر شما.

همین قبل عیدی، یك گزارش گرفتم و منتشر كردم، از مزایده بوداری… مزایده ای كه بویش دنیا را برداشته بود، با سند و مدرك.

از
آواره شدن تعدادی كارگر بدبخت نوشتم، نوشتم كه تعدادی از مدیران میراث
فرهنگی دست راستتان و خلف بر حق تان، جناب آقای بقایی، یك تعاونی براه
انداختند و نان عده ای كارگر و سرمایه گذار خرد را آجر كردند.

شب عید بود، همه را از سعدآباد بیرون كردند.

"دهدشت ” نامی، گفته بود رفته اید و مصاحبه كردید، حالا مجازات می شوید. كارگران بدبخت شب عیدی با زن و بچه، آواره شده بودند.

رفتم
پیش یكی از مسئولان سازمان شما، در عمرم كاری نكردم كه نتوانم از آن دفاع
كنم، دفاع هم داشتم، ظلم كرده بودند و من حسب وظیفه ام طرف مظلوم را گرفته
بودم، می توانستم هدیه بگیرم و خفه بشوم، اما نشدم.

گردن خم كردم و
عذر خواهی كردم، میدانید دنیا دور سرم می چرخید وقتی می گفتم "عذر میخواهم”
مدیر شما وعده داد كه عذر خواهی كن، تا كارگران برگردند سر كار، كردم… اما
بر نگشتند.

شما كه به جایی وصل نیستید، دهدشت ادعا كرده بود پرینت
موبایل مرا گرفته، شنود كرده و كارگرانی كه با من مصاحبه كرده بودند را
عقوبت خواهد كرد.

خاطرتان هست؟

گفتم كارگران گناهی ندارند،
اصلا بگیرید من اغفالشان كردم(كه نكرده بودم) بگیرید من به دروغ نگفتم
خبرنگارم و از زیر زبانشان حرف كشیدم( كه نكرده بودم) به نكرده اعتراف
كردم، كه نان آن همه كارگر بد بخت آجر نشود…

قول دادند و زیر قولشان زدند.

خاطر شریفتان هست؟

از پول ایشان روزنامه و سایت براه انداختید؟

دنیا بیایند و به حقانیت و عدالت شما شهادت بدهند، ولله كه باور نمیكنم، به چشمم دیدم چه كردید…

خبر
هم زیاد هست… به وقتش انشالله، به امید همان خدایی كه بازخواستش به قیامت
نمی ماند، توكل به همان خدا، به وقتش می نویسیم. بخدا كه حاضرم از جیب خرج
كنم و خبر كار كنم… حاضرم زندگیم را بدهم و خبر كار كنم، در مورد كس و
كسانی كه به اشك كارگران رحم نكردند. در مورد كس و كسانی كه شش سال بیش از
صدها جوابیه ركیك به اهالی رسانه دادند، خبر كار كنم برای كسانی كه ۶ سال،
اهالی رسانه را به كرده و ناكرده شان متهم كردند.

از حق خودم هم بگذرم، كینه بیكاری آن كارگران، شرمندگی آن مردان پیش زن و بچه شان، انهم شب عید … هیچ وقت از دلم بیرون نمی رود.