عکس های جدید و زیبا از شقایق دهقان وبیوگرافی

من طرف **mohamadi** الأحد يونيو 05, 2011 3:15 am

بيوگرافي‌:

شقایق دهقان همسر او مهراب قاسم خانی نویسنده و طراح صحنه
کارهای نود شبی تلویزیون می‌باشد که در جریان سریال
پاورچین با هم آشنا شدند. عمده فعالیت وی در سریالهای نود
شبی مهران مدیری می‌باشد.

شقایق دهقان بعد از تولد در لان گسین آلمان سه ماه بعد هم‌زمان
با اتمام تحصیلات پدرش به همراه خانواده به ایران بازگشت.
مدت ۶ سال به دلیل کار پدرش در یکی از شهرهای شمال ایران
ساکن شدند و سپس به تهران آمدند.

وی کارهای هنری را در سن ۱۷ سالگی آغاز کرد؛ زمانی که برای
گذراندن اوقات فراغت در یکی از کلاس‌های عروسک گردانی
فرهنگسرای امیر کبیر ثبت نام کرده بود (تابستان ۱۳۷۴). دو
سال بعد, هم‌زمان با امتحانات نهایی سال چهارم دبیرستان از
طرف معلمی که در آن کلاس با او آشنا شده بود به یک گروه
تئاتر عروسکی که برای جشنواره عروسکی آماده می‌شدند معرفی
شد و آغاز به کار کرد. سپس از طریق یکی از همکارهایش به
گلچهره سجادیه معرفی شد و با همکاری با گروه او اجرای یک
نمایش جدی را تجربه کرد. در همین زمان کار نوشتن برای
برنامه کودک را هم انجام می‌داد.

پس از آن به پیشنهاد یکی از کارگردان‌های گروه کودک
تلویزیون در سریال او بازی کرد و بدین ترتیب کارش را در
تلویزیون با فعالیت در گروه کودک آغاز کرد و به قول خودش "عضو
جدایی ناپذیر خانواده تلویزیونی ها شد. در این بین در دو
کار سینمایی هم بازی کرد: زیر نور ماه و نقش کوتاهی در
فیلم سیندرلا.

در پاییز سال ۱۳۸۱ پیشنهاد بازی در مجموعه طنز پاورچین را
پذیرفت و در پی آشنایی با مهراب قاسم خانی نویسنده و طراح
صحنه این مجموعه زندگی مشترک خود را با او با آغاز کرد.
حاصل این ازدواج این دو یک دختر به نام نیروانا و یک پسر
به نام نویان است.

عکس های شقایق دهقان و همسرش
محراب قاسم خانی

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

بيوگرافي‌ كامل ‌شقايق دهقان از زبان خودش

[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]

من در روز
چهارم اسفند ماه سال 1357 درست سه ماه قبل از اينکه برای
اولين بار سوار هوا پيما بشم, در يکی از شهر های کوچک
دانشجوی آلمان به اسم لان گسين به دنيا آمدم و بعد از سه
ماه در لوايل سال 1358 که مصادف شد با اتمام تحصيلات پدرم,
وقوع انقلاب, آغاز دلتنگی های مادرم و هفت ساله شده خواهر
بزرگم ما به کشور بازگشتيم و به دليل کار پدرم به مدت 6
سال در شمال کشور ساکن شديم و من , خواهر بزرگترم و خواهر
و برادر کوچکترم که در همان شهر های شمال کشور به دنیا
آمدند و به خوانواده ما پيوستند دوران کودکيمان را تا قبل
از مدرسه رفتن من در فضايی خوش و آرام گذرانديم و بعد از 6
سال, خانواده 6 نفری ما به تهران آمد و در تهران ساکن شد و
من به مدرسه رفتم .

سالهای بين
اول ابتدايی تا گرفتن ديپلم ساده ترين, سطحی ترين و بی
دغدغه ترين سالهای زندگی من بود . بدون هيچ اوج و فرودی.
مثل يک شاگرد خوب, مودب و سر به زير و هيجان انگيز ترين
قسمت سالهای تحصيلی من شرکت در برنامه های ورزشی و فرهنگی
بين مدارس بود!

تا اينکه در
تابستان سال 1374 زمانی که هفده سالم بود برای گذراندن
اوقات فراغت در يکی از کلاسهای عروسک گردانی فرهنگسرای
امير کبير ثبت نام کردم و با فضای تازه ای آشنا شدم که
خيلی لذت بخش تر از فضای يکنواخت , تکراری و بی هيجانی بود
که تا آن زمان داشتم .فضايی که آدم را وادار به فکر کردن و
ايجاد خلاقيت می کرد و دو سال بعد, همزمان با امتحانات
نهايی سال چهارم دبيرستان از طرف معلمی که در آن کلاس با
هم آشنا شده بوديم به يک گروه تئاتر عروسکی که برای
جشنواره عروسکی آماده می شدند معرفی شدم و آغاز به کار
کردم .

صحنه, اجرا
و تماشاچی بی نظير بود . کار کردن با عروسکهای نمايشی رو
دوست داشتم . بنابراين به ديپلم رياضی که گرفته بودم هيچ
اهميتی ندادم و تصميم گرفتم با تمام تلاشم به اين رشته
ادامه بدم . اما آن اجرا . اولين و آخرين تجربه تئاتر
عروسکی من شد .

از طريق يکی
از همان همکارهای گروه تئاتر عروسکی به خانم گلچهره سجاديه
که مشغول تشکيل يک گروه تئاتر بود و اجرای نمايش بود معرفی
شدم و همکاريم با آن گروه شروع کردم .

فضايی جدی
تر , سنگين تر , پيچيده تر و عجيب , خيلی عجيب . سه ماه
تمرين و دوماه اجرا .

پنچ ماه کار
کردن با يک گروه حرفه ای تئاتر با عث شد تا پيش خودم قسم
بخورم که تا آخر عمرم به کار تئاتر ادامه می دهم و همزمان
و بازهم طريق يکی از همکاران همان تئاتر عروسکی به يکی از
تهيه کننده های گروه کودک تلويزيون معرفی شدم و کار نوشتن
من آن برنامه را هم شروع کردم و پيش خودم فکر کردم خب می
توانم هر دو کار را با هم انجام بدهم . بازی در تئاتر و
نوشتن برای تلويزيون . اما بازی در سريالهای تلويزيونی ,
هرگز !

طولی نکشيد
که يکی از همان کارگردانهای گروه کودک تلويزيون , اجرای من
را در آن نمايش ديد و به من پيشنهاد بازی در سريالش را داد
و من بعد از دو هفته ترديد پذيرفتم !

کارم را در
تلويزيون با فعاليت در گروه کودک آغاز کردم و شدم عضو
جدايی نا پذير خانواده تلويزيونی ها . در اين بين در دو
کار سينمايی هم بازی کردم زير نور ماه و نقش کوتاهی در
فيلم سيندرلا و بعد بلافاصله به آغوش تلويزيون بازگشتم .

زندگی در
کنار خانواده ای که بسيار زياد دوستشان داشتم و شغلی که با
اشتياق و علاقه دنبال می کردم به بهترين نحو می گذشت .

تا اينکه در
پائيز سال 1381 اتفاق عجيبی افتاد . بستن يک قرار داد جديد
و بازی در سريال طنز هر شبی به اسم "پاورچين" و آشنا شدن
با .....

از قبل می
شناختمش, دو سه سالی بود . اولين آشنائيمان در يک برنامه
ترکيبی بود به اسم گلخونه برای شبکه جام جم . سه سال قبل
از پاورچين و بعد از آن چند کار نصفه و نيمه که هيچکدام به
مرحله توليد و پخش نرسيد .

اما اين بار
فرق می کرد .

مهراب قاسم
خانی . همکار خوب و خوش اخلاق و صميمی من . ديگر فقط يک
همکار نبود . خيلی عجيب بود يه حس عجيب ... يه حسی مثل
تفاهم و همفکری و اشتراک .

الان هم که
چند ماه از زندگی مشترک من با آن همکار خوب و خوش اخلاق و
صميمی می گذرد . بار ها شده که خاطراتمان را با هم مرور
کرديم و هر دوی ما حداقل از طرف خودم می گويم . خدا را شکر
می کنم که همه خوشبختيهای دنيا را يک جا به من هديه کرده
است